نواختر بازگشتی
نواختر بازگشتی
Recurrent Nova
یک سیستم ستاره‌ی دوتایی که از یک ستاره‌ی غول از رده‌ی طیفی G ، K یا M که لب روش خود را پر کرده و ستاره‌ی اصلی از نوع کوتوله‌ی سفید با جرم کمتر تشکیل شده است و مواد از ستاره‌ی غول به سمت کوتوله جریان دارد. در فاصله‌های زمانی چند ساله تا چند ده ساله این مواد در سطح کوتوله‌ی سفید با انجام واکنش‌های هسته‌ای منفجر شده و موجب افزایش نورانیت در طول موج‌های دیدگانی طی دوره‌ی 100 روزه به اندازه‌ی بین 7 تا 10 قدر می‌شود. این تغییرات در طول موج‌های دیگر طی زمان دو برابر قبلی رخ می‌دهند. نورانیت این ستاره‌ها در حالت کمینه بیشتر از نواخترهای معمولی است اما نه به خاطر طول دوره‌ی تناوب بیشتر، ستاره با دوره‌ی تناوب بیشتر این مراحل را سریعتر طی می‌کند و در حالت بیشینه‌ی نور، درخشندگی آن‌ها بیشتر است.
به یک نواختر بازگشتی می‌توان به عنوان نواختری که بیشتر از یک بار منفجر شده باشد (با دامنه تغییرات نوری کمتر نسبت به نواخترهای معمولی) و یا به عنوان نواختر کوتوله‌ای با فواصل زمانی بیشتر بین انفجارها نگاه کرد.
نواخترهای تجدید شونده نوعی عبارتند از: ستاره‌ی T اکلیل شمالی که در سال‌های 1244 و 1324 دارای انفجار بوده (دو انفجار کوچکتر هم در سال‌های 1341 و 1353 گزارش شده‌اند.) ستاره‌ی RS مارافسای که دارای انفجاراتی در سال‌های 1276، 1311، 1336 و 1363 بوده است. ستاره‌ی T قطب نما که دارای انفجاراتی در سال‌های 1268، 1280، 1298، 1322 و 1344 بوده است.
تعداد نواخترهای تجدید شونده که تاکنون کشف شده‌اند چندان از تعداد انگشتان دست بیشتر نیست. به جز دو ستاره‌ی RS مارافسای و T قطب نما که دارای ویژگی‌های مشابه هستند بقیه دارای خواص متفاوتی هستند.
دیدگاهتان را بنویسید