آنطور که ما می دانیم  قبل از انفجار بزرگ که هم زمان و هم فضا را ایجاد کرد، انفجار بزرگ دیگری نداشته ایم.

زمان شروع

در لحظه انفجار بزرگ، همه چیز در جهان فیزیکی از یک تکینگی گسترش یافت: نقطه ای از گرمای بی نهایت و چگالی بی نهایت.
مهم است که به یاد داشته باشیم که ما نمی توانیم انفجار بزرگ را به عنوان یک انفجار طبیعی تصور کنیم که در یک نقطه از فضا اتفاق می افتد. بلکه فضا خودش گسترش یافت. به همین ترتیب، نمی توان تصور کرد که انفجار بزرگ در یک زمان مشخص رخ داده است. فضا در زمان گسترش پیدا نکرد. فضا با زمان گسترش یافت.

فضازمان

این مفهوم سازی از تولد جهان توسط نظریه نسبیت عام انیشتین امکان پذیر شده است. با توجه به نسبیت، فضا و زمان در یک پیوستار چهار بعدی به نام” فضا-زمان” به هم می چسبند. علاوه بر این، بافت فضا-زمان صرفاً یک مرحله مسطح نیست که اجسام و فرآیندهای جهان فیزیکی در آن برهم کنش داشته باشند. فضازمان در حضور جرم تابیده می شود و میدان های گرانشی ایجاد می کند. علاوه بر این، انحنای فضا-زمان در حرکت ذرات از جمله فوتون ها حتی اگر بدون جرم باشند حاکم است. همانطور که جان ویلر، فیزیکدان مشهور قرن بیستم گفت: ماده به فضا زمان می گوید چطور منحنی گردد و فضازمان به ماده می گوید چطور حرکت کند.

با درک فضازمان به عنوان بخشی فعال از جهان فیزیکی، می توانیم راحت تر تصور کنیم که چگونه فضا و زمان در لحظه انفجار بزرگ همراه با هر چیز دیگری که در جهان مشاهده می کنیم، به وجود آمده اند.