اگر سیارکی را پیدا کنیم که در حال حرکت است، در مرحله بعد چه کاری باید انجام دهیم؟ ماه گذشته، ناسا مأموریت آزمایش تغییر مسیر دوگانه سیارک (DART) را برای آزمایش یک ایده راه اندازی کرد. این شامل برخورد فضاپیما به یک سیارک برای تغییر مسیر آن است. گزینه های دیگر عبارتند از اتصال رانشگرها به سیارک برای خارج کردن آن از مسیر یا حتی از بین بردن سطح سنگی با یک انفجار هسته ای.

ستاره شناس با تبدیل سیارک ها به “توپ های دیسکو بین سیاره ای” و اجازه دادن به نور منعکس شده برای تغییر مدار آنها، راه ارزانی برای محافظت از زمین در برابر ضربه های قاتل پیشنهاد می کند.

سیارک ها یک تهدید وجودی برای نوع بشر هستند. برخورد با یک سیارک به اندازه 6 کیلومتر منجر به نابودی دایناسورها در حدود 65 میلیون سال پیش شد. اخترشناسان انتظار دارند هر 500000 سال یا بیشتر، برخوردهای دیگری با سیارک هایی با وسعت 1 کیلومتر رخ دهد.

به همین دلیل است که ناسا و سایر آژانس‌های فضایی در حال تلاش برای نقشه‌برداری از جمعیت سیارک‌های نزدیک زمین هستند. امروزه فقط 40 درصد از این موارد دیده شده است. اما هدف این است که در چند دهه آینده تصویر کاملی از تهدیدات ناشی از سیارک‌ها به اندازه چند ده متر ایجاد کنیم.

یک سوال واضحی که  ایجاد می‌شود این است که : اگر سیارکی را پیدا کنیم که در حال حرکت است، در مرحله بعد چه کاری باید انجام دهیم؟ ماه گذشته، ناسا مأموریت آزمایش تغییر مسیر دوگانه سیارک (DART) را برای آزمایش یک ایده راه اندازی کرد. این شامل برخورد فضاپیما به یک سیارک برای تغییر مسیر آن است. گزینه های دیگر عبارتند از اتصال رانشگرها به سیارک یا حتی از بین بردن سطح سنگی با یک انفجار هسته ای برای خارج کردن آن از مسیر است.

اکنون جاناتان کاتز از دانشگاه واشنگتن در سنت لوئیس، میسوری، می‌گوید یک راه ساده‌تر و کارآمدتر برای تغییر مسیر سیارک‌ها وجود دارد با ایده رنگ‌آمیزی آن‌ها با یک پوشش فلزی که پوشش‌، مقدار نور خورشید را که سیارک منعکس می‌کند، تغییر می‌دهد، و نیروی رانشی ایجاد می‌کند که آن را تغییر جهت می‌دهد. او می‌گوید: «تغییر آلبدو یک سیارک، نیروی تابش خورشیدی روی آن و در نتیجه مدار آن را تغییر می‌دهد.

نیروی نور

این رانش کوچک خواهد بود. اما کاتز اشاره می‌کند که وقتی یک سیارک کوچک شناسایی شد، می‌توان مسیر حرکت آن را قرن‌ها قبل تعیین کرد، به خصوص اگر فرستنده‌هایی برای ردیابی دقیق‌تر روی سطح آن قرار داده شوند.

بنابراین می توان تهدید را صدها سال قبل شناسایی کرد و نیروی کوچکی که در این بازه زمانی عمل می کند تنها چیزی است که لازم است.

ستاره شناسان مدت هاست می دانند که سیارک های کوچک تحت تاثیر پدیده ای مشابه به نام اثر یارکوفسکی هستند. این نتیجه حرارت دادن خورشید به یک سیارک است که بعداً دوباره این انرژی را ساطع می کند و یک رانش کوچک ایجاد می کند. دیگران پیشنهاد کرده اند که این اثر را برای تغییر مسیر یک سیارک از زمین تغییر دهید. در مقابل، پیشنهاد کاتز یک نیروی محرکه فوری ایجاد می کند که محاسبه آن آسان تر است.

او اشاره می کند که سیارک ها به طور کلی تاریک هستند. بنابراین پوشش یکی با فلز لیتیوم یا سدیم به طور چشمگیری بازتاب آن را افزایش می دهد و آن را به یک توپ دیسکو بین سیاره ای تبدیل می کند. او محاسبه می کند که حدود 2.2 پوند (1 کیلوگرم) فلز می تواند کل یک سیارک را با لایه ای به ضخامت میکرومتر بپوشاند که سیارک را نقره ای می کند.

افزایش نیروی رانش از این بازتابی معادل تغییر جرم خورشیدی موثری است که سیارک تجربه می کند. این به نوبه خود مدار آن را تغییر می دهد.کاتز تأثیر این رویکرد را محاسبه می کند. او می گوید: «یک سیارک با قطر 50 مترممکن است در یک قرن حدود 3000 کیلومتریا 1000 کیلومتردر حدود 30 سال منحرف شود.

بحث‌برانگیزتر، او می‌گوید که این برای هدایت یک ضربه‌گیر کلاس تونگوسکا از یک شهر و به سمت یک منطقه کمتر پرجمعیت، مانند اقیانوس، کافی است.

رویداد Tunguska بر فراز سیبری در سال 1908 یک انفجار مگاتون بود که گمان می‌رفت در اثر متلاشی شدن یک دنباله‌دار با قطر 50 متر در اتمسفر فوقانی یا یک سیارک بزرگ‌تر که لبه جو را می‌چرخاند، ایجاد شده است.

یک رویکرد جایگزین می‌تواند پوشاندن نیمی از سیارک برای تولید نیروی هدایت‌شده قوی‌تر باشد. کاتز می‌گوید: «پوشش نیمکره یک سیارک در مداری بیضوی ممکن است باعث ایجاد گشتاور تابشی خورشیدی شود که آن را با شعاع زمین در 200 سال آینده جابجا می‌کند.

کاتز می گوید، فضاپیمایی در مدار قطبی بالای یک سیارک که فلز را به شکل بخار منتشر می کند، باید بتواند کل بدن یا قسمت هایی از آن را نقاشی کند.