لمیتر که یک مهندس عمران بود ، در طول جنگ جهانی اول به عنوان افسر توپخانه در ارتش بلژیک خدمت کرد. پس از جنگ در رشته الهیات تحصیل نمود و در سال 1923 به عنوان کشیش منصوب شد و سپس به نجوم روی آورد. وی در آزمایشگاه فیزیک خورشیدی دانشگاه کمبریج (1924-1923) و سپس در انستیتوی فناوری ماساچوست کمبریج (1927-1925) تحصیل کرد و در آنجا با یافته های اخترشناسان آمریکایی ادوین پی هابل و هارلو شپلی در جهان در حال گسترش در سال 1927 ، سالی که استاد اخترفیزیک در دانشگاه کاتولیک لوون (لووین) شد ، وی نظریه انفجار بزرگ خود را ارائه داد که رکود کهکشانها را در چارچوب نظریه نسبیت عام آلبرت انیشتین توضیح می داد. اگرچه مدلهای در حال گسترش جهان به ویژه توسط ستاره شناس هلندی ویلم دو ستر قبلاً مورد توجه قرار گرفته بود، نظریه لمیتر ، همانطور كه ​​جورج گامو اصلاح كرد ، به نظریه اصلی كیهان شناسی تبدیل شده است.

لومتر معتقد بود که همه‌ی کهکشان‌ها در ابتدا چنان به هم نزدیک بوده‌اند که صورت توده‌ی واحدی داشته‌اند. وی این توده‌ی واحد که تمام جهان را شامل بوده است تخمک کیهانی می‌نامید. به نظر وی این تخمک کیهانی بر اثر یک انفجار عظیم منفجر شده و انبساط عالم نیز باقیمانده‌ آن انفجاری است که میلیاردها سال پیش روی داده است. لومتر نظریات خود درباره‌ی کیهان‌زایی را در سال 1927 میلادی منتتشر کرد.