دریای شهد

دریای شهد
Mare Nectaris
نام یکی از دریاهای ماه. فاصله‌ی بین دو لبه‌ی این دریا 333 کیلومتر است که شکل بسیارگرد آن برخوردی بودنش را گواهی می‌دهد. در واقع این دریا یک دشت برخوردی است. برخورد شدیدی که 9/3 میلیارد سال پیش رخ داده پوسته‌ی نازک ماه را شکافته وسبب شده گدازه‌های زیر سطح تا ارتفاع 5/1 کیلومتری درون گودال برخوردی بنشینند.

از عوارض قابل توجه دریاها چین خوردگی‌ها هستند که زمان سرد شدن گدازه‌ها به وجود آمده‌اند و بسیار وقت‌شناس‌اند. فقط زمانی روی نشان می‌دهند که سایه‌ی مرز یعنی خط تاریکی و روشنایی (ترمیناتور) بسیار نزدیکشان باشد یعنی خورشید در حال طلوع وغروب در آن‌جا باشد و سایه‌های کشیده‌ای دیده شود. شهد هم چین‌های جالبی دارد و شب پنجم که سایه‌ی مرز نزدیکش است بهترین زمان رصد آن‌هاست. دریای شهد با دریای آسایش هم مرز است. از لبه‌ی غربی که پایین بیاییم به سه گودال زنجیره‌ای تئوفیلوس (Theophilus)، سیریلوس (Cyrillus) و کاترین (Chatharina) بر می‌خوریم. قطر هر سه در حدود 100 کیلومتر است که یک قله‌ی مرکزی هم دارند. یکی از عوارض این منطقه شکاف التای است که از دهانه‌ی 88 کیلومتری پیکولومینی شروع می‌شود و به شمال غرب پایین‌تر از کاترین می‌رسد. ادامه‌ی شکاف نامنظم است زیرا که سه گودال نامبرده سطح آن را خراب کرده‌اند. در جنوبی‌ترین بخش دریا دهانه‌ی مشهور فراکاستاریوس (Fracastorius) با قطر 124 کیلومتر قرار دارد. دیواره‌ی شمالی این گودال زیر گدازه‌های شهد مدفون شده اما قله‌ی مرکزی و لبه‌ی جنوبی در امان مانده‌اند. کاملاً مشخص است که فراکاستاریوس قبل از فوران گدازه‌ها ایجاد شده است.