ابر مولکولی

ابر مولکولی
Molecular Cloud
در حدود یک دهم جرم کهکشان راه شیری به صورت گازهای بین ستاره‌ای می‌باشد که نصف آن از هیدروژن اتمی و هلیوم و بقیه نیز بیشتر از هیدروژن مولکولی و در حدود صد ماده‌ی مرکب دیگر می‌باشد. از آن‌جایی که ترکیبات مولکولی هیدروژنی دارای تابش در طول موج‌های رادیویی یا میلی متری نیستند تا حدود 35 سال پیش نادیده گرفته شده بودند تا این‌که در آن زمان نشانه‌هایی از مولکول‌هایی مانند مونواکسیدکربن به دست آمد. از آن زمان تاکنون آشکار شده که گازهای مولکولی به صورت توده ابرهای بزرگ سرد و نسبتاً چگال در فضا و بیشتر در بازوهای کهکشان‌های مارپیچی قرار دارند و جرم بعضی از آن‌ها حتی به یک میلیون برابر جرم خورشید هم می‌رسد. به توده‌هایی که جرم آن‌ها از 10000 برابر جرم خورشید بیشتر باشد ابر مولکولی غول پیکر گفته می‌شود. شکل‌گیری ستارگان جدید درون قسمت‌های چگالتر این ابرها رخ می‌دهد. فرآیند شکل‌گیری ستارگان به سختی قابل کشف است چون که توده‌های غبار جلوی نور ساطع شده از آن‌ها را می‌گیرد.

دمای این ابرها می‌تواند حتی به 10 درجه‌ی کلوین یا 263- درجه‌ی سانتی‌گراد برسد که بسیار سرد است و چگالی آن‌ها نیز به یک میلیاردیم ذره در مترمکعب یا یک ذره در یک میلیارد مترمکعب می‌رسد و با این چگالی کم همچنان چگالی آن در حدود یک میلیون برابر بیشتر از محیط بین ستاره‌ای می‌باشد.

اندازه‌ی این ابرها از حدود یک سال نوری تا چند صد سال نوری گسترش دارد. از آن‌جایی که این ابرها بسیار سرد هستند دیدن آن‌ها بسیار دشوار است و بیشتر به دلیل داشتن ذرات غبار که نور مرئی را جذب می‌کنند در زمینه‌ی روشن مناطق پشتی قابل مشاهده می‌شوند.