تلسکوپ فضایی
Space Telescope
ایده‌ی ساخت و قرار دادن تلسکوپی در ورای جو زمین به اواسط قرن سیزدهم بر می‌گردد.

در سال 1301 هرمان ابرت، یکی از بزرگان صنایع موشکی آلمان، در مقاله‌ای به امکان قرارگیری تلسکوپی در مدار، توسط موشک اشاره کرد. در سال 1324 دانشمند دیگری به نام لیمان اسپیتزر، به بررسی مزایای بهره گیری از تلسکوپی در آن سوی اتمسفر آشفته‌ی زمین پرداخت. لیمان وجود گازها و گرد و غبار موجود در جو زمین را عامل افت کیفی تصاویر به دست آمده از اجرام آسمانی می‌دانست. در سال‌های 1338 تا 1348 دانشمندان بر لزوم بهره گیری از تلسکوپی بزرگ در خارج از جو زمین توافق داشتند ولی سفینه‌ای که بتواند تلسکوپی بزرگ و کار آمد را در مدار قرار دهد، وجود نداشت.

با ساخته شدن شاتل فضایی و امکان حمل محموله‌های بزرگ پروژه‌ی ساخت تلسکوپ فضایی سرعت گرفته و سرانجام در سال 1363 یک عدد تلسکوپ فضایی توسط ناسا آماده‌ی قرارگیری در مدار بود. بعدها این ابزار پیچیده و دقیق به یاد منجم بزرگ آمریکایی ادوین هابل، تلسکوپ فضایی هابل نام گرفت اما هابل قدری بد شانس بود و انفجار فضاپیمای چلنجر در زمستان 1364 سببی برای به تعطیلی کشیدن پروازهای فضایی شاتل‌های امریکا شد که تا سال 1368 به درازا کشید.

تا سال 1368 که مشکلات حمل تلسکوپ فضایی برطرف می‌گشت، از آخرین تکنولوژی‌ها، برای به روزآوری و ارتقا ابزارهای دقیق تلسکوپ فضایی استفاده شد. از جمله سلول‌های خورشیدی، کامپیوترها و ابزار‌های مخابراتی و هدایت آن ارتقا یافت و آزمایش‌های بسیاری برای اطمینان از صحت کارکرد تلسکوپ فضایی به عمل آمد. از دیگر تلسکوپ‌های فضایی می‌توان به تلسکوپ‌های چاندرا اسپایتزر کامپتون و نیوتن اشاره کرد. ساخت یکی از بزرگترین تلسکوپ‌های فضایی با نام جیمز وب از برنامه‌های آینده ناسا می‌باشد.