آمالتیا

آمالتیا
Amalthea
بزرگترین و سومین قمر از چهار قمر نزدیک به هرمز که در سال 1270 به دنبال تحقیق اقمار هرمز توسط بارنارد با یک تلسکوپ 91 سانتی متری در رصدخانه‌ی لیک کشف شد. به دلیل اندازه‌ی کوچک (128× 146× 250) فاصله‌ی بسیار زیاد از خورشید و درصد بازتاب سطحی کم 06/0 به سختی در نور درخشان هرمز مشاهده می‌شود. این قمر پنجمین و آخرین قمر کشف شده هرمز بعد از اقمار گالیله‌ای و آخرین قمری از سامانه‌ی خورشیدی است که با مشاهده‌ی مستقیم چشم کشف شده است. دارای سطحی نامنظم بوده و قطر بزرگ آن همواره به سمت هرمز است. سطح آن به رنگ قرمز تیره است (این قمر قرمز‌ترین جسم سامانه‌ی خورشیدی است) و این می‌تواند نشانگر این باشد که این قمر در مسیر سولفور، اکسیژن و سدیم پرتاب شده‌ی ناشی از فعالیت‌های آتشفشانی قمر آیو به سوی هرمز بوده است و این گازها روی سطح این قمر رسوب کرده‌اند.

سفینه‌ی گالیله در سال 1380 نشان داد که این قمر به طور کامل یک جسم جامد و یک تکه نیست بلکه تجمعی از تکه سنگ‌هایی است که به دلیل گرانش گرد هم و به هم چسبیده‌اند. به کمک اثرات گرانشی این قمر روی سفینه دانشمندان چگالی آن را به اندازه‌ی 8/1 گرم درسانتی متر مکعب، کمتر از چگالی آب، یافتند و این نشان از متخلخل بودن کل قمر داشت. فرضیه‌های پیشین حاکی از این بودند که اقماری که به هرمز نزدیکترند باید چگالتر باشند ولی این قمر آن را رد می‌کند. این قمر احتمالاً ترکیبی از قلوه سنگ، یخ و فضای خالی بین آن‌هاست. انرژی برونداد این قمر بیشتر از آن چیزی است که از خورشید دریافت می‌کند، مانند این است که خود دارای یک منبع گرمایی درونی می‌باشد. این منبع گرمایی احتمالاً ناشی از اثرات گرانشی هرمز و یا جریان‌های الکتریکی ناشی از اثر میدان مغناطیسی قوی هرمز روی هسته‌ی این قمر دانست. این قمر هر 489/0 روز یک بار به دور هرمز می‌چرخد. فاصله‌ی آن تا هرمز 181300 کیلومتر است.