هنریتا سوان لویت

هنریتا سوان لیویت متولد 4 ژوئیه 1868 در آمریکا است. این منجم آمریکایی به خاطر کشف رابطه بین دوره و درخشندگی در متغیرهای سفید ستاره های ضربان دار که وشنایی شان در دوره های مختلف از چند روز تا چند ماه به طور منظم تغییر می کنند معروف شد.

لیویت به مدت دو سال در کالج اوبرلین (88-1886) تحصیل کرد و سپس به انجمن آموزش زنان (بعداً کالج رادکلیف) منتقل شد ، و در سال 1892 از آنجا فارغ التحصیل شد ، پس از علاقه ای که در سال آخر تحصیل ایجاد کرد ، در سال 1895 به صورت داوطلبانه و به عنوان دستیار در رصدخانه هاروارد مشغول به کار شد. در سال 1902 لیویت به عنوان کارمند دائمی رصدخانه هاروارد انتخاب شد. وی از همان ابتدا در پروژه بزرگ رصدخانه ، که توسط ادوارد سی پیکرینگ ، برای تعیین روشنایی همه ستارگان قابل اندازه گیری آغاز شد ، استخدام شد. وی در این کار با ویلیامینا فلمینگ پیرتر و آنی جامپ کانن تقریباً معاصر مرتبط بود.

لیویت به زودی از کار معمول به سمت ریاست دپارتمان عکس سنجی ستاره ای عکاسی پیش رفت. فاز جدیدی از کار در سال 1907 با طرح بلند پروازانه پیکرینگ برای تعیین مقادیر استاندارد عکاسی برای اندازه های ستاره ای آغاز شد. دقت بسیار زیاد مجاز با استفاده از تکنیک های عکاسی ، که برخلاف چشم ذهنی انسان توسط رنگ های مختلف ستاره گمراه نشده بود ، به ایجاد یک دنباله اصلی از اندازه استاندارد برای مقایسه بستگی داشت. مشکل به لیویت داده شد ، وی بررسی اش را با دنباله ای از 46 ستاره در مجاورت قطب آسمانی شمال آغاز کرد. وی با ابداع روش های جدید تجزیه و تحلیل ، اندازه آنها و سپس نمونه های بسیار بزرگتری را در همان منطقه تعیین كرد و مقیاس روشنایی استاندارد را به اندازه 21 رساند. این استانداردها در سالهای 1912 و 1917 منتشر شد.

او سپس توالی های استاندارد ثانویه از 15 تا 22 ستاره مرجع را در هر 48 منطقه(مناطق استاندارد هارواد) از آسمان با استفاده از عکس های تهیه شده توسط رصدخانه های سراسر جهان ایجاد کرد. دنباله قطبی شمال او برای نقشه نجومی آسمان ، در یک پروژه بین المللی که در سال 1913 انجام شد ، به تصویب رسید و تا زمان مرگ او اندازه ستاره ها را در 108 منطقه از آسمان کاملا مشخص کرده بود. سیستم وی همچنان مورد استفاده عمومی قرار گرفت تا اینکه فناوری پیشرفته اندازه گیری فوتوالکتریک آن را با دقت بسیار بیشتری امکان پذیر کرد. یکی از نتایج کار او در اندازه های ستارگان کشف 4 نوا(ستارگانی که زمان انفجر روشنایی آنها به صدها هار برابر می رسد) و حدود 2400 ستاره متغیر بود که رقم اخیر بیش از نیمی از کسانی را که حتی تا سال 1930 شناخته شده بودند تشکیل می داد. لیویت تا زمان مرگ کار خود را در رصدخانه هاروارد ادامه داد.

هنریتا مدت‌ها درباره‌ی ابرهای ماژلانی کار کرد و در سال 1912 میلادی به کشف عمده‌ای دست یافت. وی بیشتر به ستارگانی توجه داشت که دوره‌ی درخشندگی آن‌ها متفاوت بود و او آن‌ها را متغیرهای قیفاووسی نامید. خانم لویت دریافت که هر چه دوره‌ی تناوب درخشندگی طویل‌تر باشد ستاره درخشان‌تر است. با این کشف تعیین فاصله‌ی ستاره‌های دوری را که نمی‌توانستند اختلاف منظر آن‌ها را به دست آورند امکان‌پذیر شد.