ستاره وش

ستاره وش
Quasar
دورترین اجرامی هستند که تا به حال دیده شده اند. نور گسیل شده از یک کوازار پر قدرت بیشتر از نور صدها کهکشان بزرگ است، حال آن که این انرژی نورانی از منطقه‌ی بسیار کوچک تر از یک کهکشان گسیل می‌شود و در هنگام رصد به شکل ستاره‌ی کوچکی دیده می‌شود. اکثر کوازارها امواج رادیویی ارسال می‌کنند و هزاران میلیون سال نوری با ما فاصله دارند. برخی از آن‌ها نیز پرتوهای کوه سرخ، فرابنفش و ایکس منتشر می‌کنند. دانشمندان احتمال می‌دهند که منشأ انرژی شگفت انگیز اختر نماها وجود یک سیاه‌چاله‌ی عظیم در مرکز آن‌هاست که سقوط ماده به درون آن سبب آزاد شدن مقادیر فراوانی انرژی می‌گردد. سیاه‌چاله‌ها اجرام تاریکی هستند که به واسطه‌ی جرم بسیار متراکم و نیروی گرانشی فوق العاده‌ی خود اجازه‌ی گریز به هیچ ماده (حتی پرتوهای نور) نمی‌دهند. آنچه که ما اکنون مشاهده می‌کنیم شکل اولیه‌ی کوازارها نیست چون نور رسیده از آن‌ها به ما میلیارد‌ها سال نوری در راه بوده و ممکن است تا به حال سوخته و به کهکشان‌های معمولی مبدل شده باشند. اگر این مسئله تحقق یافته باشد ممکن است بتوان تصور نمود که راه شیری ما نیز قبلاً یک کوازار بوده که اکنون مرده است. با این تصور احتمال وجود یک سیاه‌چاله‌ی عظیم در مرکز این کهکشان دور از انتظار نیست. کوازار‌ها مرزهای جهان را به ما نشان می‌دهند و مرتباً از ما دور می‌شوند.