دریای بحران‌ها
دریای بحران‌ها
$Mare Crisium
نام دریایی با قطر 418 کیلومتر در لبه‌ی شمال شرقی قرص ماه که با چشم غیر مسلح هم دیده می‌شود. دریای بحران‌ها برخلاف اکثر دریاها که به هم پیوسته‌اند عارضه‌ای کاملاً منزوی است و مانند دریاچه‌های عظیم از دیگر دریاها جداست. به طرز عجیبی بیضی شکل و یادآور گودال‌های ماه است. روزهای دوم و سوم ماه قمری بهترین زمان رصد این مناطق است زیرا در آن‌جا خورشید در حال طلوع است و سایه‌های بلند و کشیده‌ای که می‌سازد رصد کوچک‌ترین عوارض را حتی با دوربین دوچشمی جذاب می‌کند. سطح این دریا تقریباً صاف و بدون هیچ عارضه‌ی خاصی است. در واقع، عمق گدازه‌های سرد شده‌ی بسترش به قدری زیاد است که موجب شده دیواره‌های اطراف به طور غیر طبیعی کوتاه به نظر برسند وهم چنین مجال خودنمایی به هیچ گودالی را نمی‌دهد مگر این که بخواهیم چند گودال کوچک پیکارد (Picard)، پیرس (Pierce)و یرکز (Yerkes) را در این محدوده به حساب بیاوریم.
مانند تمام دریاهای ماه این منطقه نیز حاصل فوران گدازه‌های درون ماه در چند میلیارد سال پیش است. زمانی که ماه فعال بوده است. گدازه‌ها پس از فوران سرد شده ودشت‌های آذرین تیره‌ای را تشکیل داده‌اند. قسمتی از شمال این دریا روشن‌تر به نظر می‌رسند و در شرق گودال کوچک پیکارد تاریک‌تر است. درست در شمال دریای بحران‌ها، نوزدهمین گودال بزرگ ماه کلئومده (Cleomedes) با پهنای 125 کیلومتر قرار دارد که بزرگ‌ترین دهانه‌ی شمالی بحران‌هاست و به آسانی با دوربینی کوچک دیده می‌شود. اما اگر خورشید از بالا به آن بتابد به کلی محو خواهد شد. این گودال هم عارضه‌ای کاملاً بیضوی شکل است تنها چیزی که شکل بسیار منظم آن را خدشه دار کرده گودالی قدیمی‌تر به نام ترالس در لبه‌ی شمال غربی آن است. این گودال و گودال کوچک روی خودش (که با تلسکوپ دیده می‌شود) و دو گودال بزرگ دیگر در سمت غرب مجموعه زیبایی را در شمال غرب کلئومده به نمایش می‌گذارند. کلئومده برای اخترشناسان بسیار جالب توجه است زیرا عوارض درونی آن دشوار دیده می‌شوند. با بزرگنمایی‌های زیاد تلسکوپی قله‌ی مرکزی دو گودال کوچک و سطح شکاف دار آن را خواهید دید.
دیدگاهتان را بنویسید